ការយកចិត្តទុកដាក់ដ៏ពិត
ក្នុងយប់ដំបូង នៃការបោះជំរំគ្រួសារ អ្នកដឹកនាំការបោះជំរំបានជូនដំណឹងដល់ក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយ អំពីកាលវិភាគ សម្រាប់ការបោះជំរំមួយសប្តាហ៍នោះ។ ពេលគាត់ចែកចាយចប់ គាត់បានសួរពួកគេថា តើមាននរណាមានយោបលអ្វីទេ? ពេលនោះ មានក្មេងស្រីម្នាក់បានក្រោកឈរឡើង ហើយនិយាយអំពាវនាវសុំជំនួយ ធ្វើឲ្យយើងមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ នាងបានចែកចាយអំពីប្អូនប្រុសតូចរបស់នាង ដែលជាក្មេងប្រុសដែលមានតម្រូវការពិសេស ហើយពិបាកមើលថែរ។ នាងបានប្រាប់យើងថា បញ្ហានេះបានធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់នាង មានការពិបាកយ៉ាងណា ហើយនាងបានសូមឲ្យគេរាល់គ្នា ឧស្សាហ៍ក្រឡេចមើលក្មេងប្រុសនោះ ក្នុងពេលមួយសប្តាហ៍នោះផង នោះជាការអំពាវនាវ ដែលកើតចេញពីការខ្វល់ខ្វាយដ៏ពិត ដែលនាងមានចំពោះប្អូនប្រុស និងឪពុកម្តាយរបស់នាង។ ក្នុងពេលមួយសប្តាហ៍នោះ ខ្ញុំមានការសប្បាយចិត្តណាស់ ដែលបានឃើញពួកគេជួយយកអសារគ្រួសារមួយនោះ។
ការអំពាវនាវរបស់នាង នៅយប់នោះ ជាការរំឭកដ៏ស្រទន់ឲ្យយើងនឹកចាំថា យើងរាល់គ្នាងាយនឹងវក់វីនឹងជីវិត និងបញ្ហារបស់យើងណាស់ រហូតដល់យើងមិនបានមើលឃើញតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានបកស្រាយអំពីការទទួលខុសត្រូវរបស់យើង យ៉ាងដូចនេះថា “កុំឲ្យគ្រប់គ្នាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង”(ភីលីព ២:៤)។ ខគម្ពីរបន្ទាប់ បានប្រាប់យើងឲ្យយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ត្រូវតែមានគំនិតគិតដូចជាព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវវិញ”។
ការមើលថែររបស់យើង បង្ហាញអំពីការយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះអ្នកដែលកំពុងមានទុក្ខ ដែលជាការយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ។ សូមយើងសម្រាកនៅក្នុងព្រះគុណព្រះ ដោយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងជួយឲ្យយើង មានលទ្ធភាពបម្រើអ្នកដទៃ ពេលដែលពួកគេមានតម្រូវការ។—Bill Crowder
អ្នករួមដំណើរ
ថ្មីៗនេះ ពេលដែលខ្ញុំទៅលេងមិត្តភ័ក្រ ដែលធ្លាប់បញ្ចប់ការសិក្សានៅសាលាព្រះគម្ពីរជាមួយគ្នា ខ្ញុំក៏បានដឹងថា មានមិត្តភ័ក្ររបស់យើងជាច្រើន បានលាចាកលោកទៅហើយ។ ការនេះបានរំឭកខ្ញុំយ៉ាងច្បាស់ថា ជីវិតរបស់មនុស្សពិតជាខ្លីណាស់។ អាយុរបស់មនុស្សយើង គឺបានត្រឹម៧០ឆ្នាំទេ ឬបើមានកំឡាំងច្រើន នោះបានដល់៨០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ដ្បិតអាយុយើងឆាប់កន្លងទៅ ហើយយើងហើរទៅបាត់ (ទំនុកដំកើង ៩០:១០)។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងពិតជានិយាយត្រូវមែន។ យើងជាអ្នកដទៃ ជាអ្នកដំណើរដូចជាពួកឰយុកោដែរ(៣៩:១២)។ ភាពរួញខ្លីនៃជីវិតបានធ្វើឲ្យយើងគិតអំពី “ចុងបញ្ចប់” នៃជីវិតយើង និងចំនួនថ្ងៃដែលយើងនៅសល់ ដែលកន្លងផុតទៅឆាប់រហ័សណាស់(ខ.៤)។ យើងមានអារម្មណ៍ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីបញ្ហានេះ ពេលដែលចុងបញ្ចប់នៃជីវិតយើង កាន់តែរំគិតមកដល់។
លោកិយនេះមិនមែនជាផ្ទះរបស់យើងទេ យើងគ្រាន់តែជាអ្នកដំណើរ ដែលមកសំណាក់នៅបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ តែយើងមិនធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯងទេ។ យើងជាអ្នកដំណើរ ដែលមានព្រះគង់នៅ និងរួមដំណើរជាមួយ(៣៩:១២) ដូចនេះ យើងមិនត្រូវខ្លាចឧបស័គ្គនៅតាមផ្លូវ មិនត្រូវខ្លាច ឬមានការព្រួយបារម្ភឡើយ។ យើងធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់លោកិយនេះ ហើយចូលទៅក្នុងនគរព្រះ ជាមួយនឹងព្រះវរបិតា ដែលមានក្តីស្រឡាញ់ ដែលតែងតែរួមដំណើរ និងនាំផ្លូវយើងជានិច្ច។ យើងជាអ្នកដំណើរ ក្នុងលោកិយនេះ តែយើងមិនដែលធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯងឡើយ(៧៣:២៣-២៤)។ យើងមានព្រះមួយអង្គ ដែលមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំនឹងគង់នៅជាមួយអ្នកជានិច្ច”(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។
ឪពុកម្តាយ ប្តីប្រពន្ធ និងមិត្តភ័ក្រយើង មិនអាចនៅក្បែរយើងគ្រប់ពេលឡើយ តែយើងដឹងថា ព្រះដើរទន្ទឹមយើងជានិច្ច។ មានពាក្យចាស់ពោលថា “ការធ្វើដំណើររបស់យើង ហាក់ដូចជាស្រាលជាងមុខ…
ស្វាគមន៍ការវិល ត្រឡប់មកវិញ
លោកជីម(Jim) បានសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ពេលគាត់មានអាយុ១០ឆ្នាំ។ ១៥ឆ្នាំក្រោយមក ការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់គាត់មានការខ្សោយទៅៗ។ គាត់បានអនុវត្តតាមទស្សនវិជ្ជា ដែលបង្រៀនឲ្យរស់នៅ សម្រាប់តែពេលបច្ចុប្បន្ន ហើយក៏ប្រែជាមានទម្លាប់អាក្រក់មួយចំនួន។ បន្ទាប់មក ជីវិតរបស់គាត់ហាក់ដូចជាជួបក្តីអន្តរាយ។ គាត់មានបញ្ហានៅកន្លែងធ្វើការ។ សមាជិកគ្រួសាររបស់គាត់៣នាក់ បានស្លាប់ស្ទើរតែក្នុងពេលតែមួយ។ លោកជីមក៏ចាប់ផ្តើមមានការភ័យខ្លាច និងការសង្ស័យ ក្នុងជីវិត ដោយគ្មានអ្វីជាទីពឹងទៀតឡើយ។ តែថ្ងៃមួយ គាត់បានអានបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ១២១:២ ដែលចែងថា “សេចក្តីជំនួយរបស់ខ្ញុំមកតែពីព្រះយេហូវ៉ាទេ គឺជាព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី”។ ព្រះបន្ទូលបានចាក់ទំលុះការភ័យខ្លាច និងការភ័នច្រឡំ ដែលមានក្នុងចិត្តគាត់។ គាត់ក៏បានងាកមករកព្រះ ដើម្បីទទួលជំនួយពីព្រះអង្គ ហើយព្រះអង្គក៏បានទទួលស្វាគមន៍គាត់។
ដំណើរជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់លោកជីម បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមានទំនាក់ទំនងដ៏ពិសេសជាមួយព្រះ ព្រោះពួកគេជារាស្រ្តជ្រើសតាំងរបស់ព្រះអង្គ(នេហេមា ៩:១-១៥)។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេបានបះបោរ និងមិនអើពើរចំពោះសេចក្តីល្អរបស់ព្រះ ដោយងាកចេញពីព្រះអង្គ ហើយដើរទៅតាមផ្លូវរបស់ខ្លួនវិញ(ខ.១៦-២១)។ តែពេលដែលពួកគេងាកមករកព្រះអង្គវិញ ហើយប្រែចិត្ត ព្រះអង្គ “បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីអត់ទោសឲ្យពួកគេ ព្រះអង្គក៏សន្តោស ហើយមេត្តាករុណា ព្រះអង្គយឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្តីសប្បុរសជាបរិបូរ”(ខ.១៧)។
ពេលដែលយើងបានដឹងថា ព្រះអង្គមានព្រះទ័យល្អដូចនេះ យើងមានទឹកចិត្តនឹងចូលទៅក្បែរព្រះអង្គ ទោះបីជាយើងបានវង្វេងចេញពីព្រះអង្គឆ្ងាយយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ពេលដែលយើងបន្ទាបខ្លួន ហើយលះចោលផ្លូវនៃការបះបោររបស់យើង ហើយធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្តជាថ្មីថា នឹងដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះអង្គវិញ…
វីរៈបុរសដែលឈ្នះបាប
កន្លងមក មានគេសួរខ្ញុំនូវសំណួរមួយ ដែលពិបាកឆ្លើយណាស់ថា “តើអ្នកអាចរស់នៅ ដោយមិនប្រព្រឹត្តអំពើបាបសោះ បានរយៈពេលយូរប៉ុណ្ណា? តើបានមួយអាទិត្យ ឬមួយថ្ងៃ ឬក៏មួយម៉ោងទេ?” តើយើងអាចឆ្លើយសំណួរដូចនេះ ដោយរបៀបណា? បើយើងពិតជាស្មោះត្រង់មែននោះ យើងប្រហែលជានិយាយថា “ខ្ញុំមិនអាចរស់នៅ ដោយមិនប្រព្រឹត្តអំពើបាប សូម្បីតែមួយថ្ងៃ”។ ពុំនោះទេ បើយើងក្រឡេចមកមើល សប្តាហ៍មុន យើងប្រហែលជាឃើញថា យើងមិនបានលន់តួបាប នៅចំពោះព្រះឡើយ ពោលគឺសូម្បីតែអំពើបាបដ៏តូចមួយ ក៏យើងមិនបានលន់តួផង។ បើសិនជាយើងនិយាយថា យើងមិនដែលបានធ្វើអំពើបាបសោះ ក្នុងគំនិត ឬសកម្មភាពរបស់យើង បានមួយសប្តាហ៍ហើយ នោះយើងបោកខ្លួនឯងទេ។
ព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីចិត្តរបស់យើង។ ព្រះអង្គជ្រាបថា យើងឆាប់ឆ្លើយតបចំពោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឬអត់ ពេលដែលព្រះអង្គដាស់តឿនយើងឲ្យភ្ញាក់ខ្លួន។ បើយើងពិតជាស្គាល់ខ្លួនឯងមែន នោះចូរយើងជញ្ជឹងគិតបទគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ១:៨ ដែលបានចែងថា “បើសិនជាយើងថា យើងគ្មានបាបសោះ នោះឈ្មោះថាយើងបញ្ឆោតដល់ខ្លួន ហើយសេចក្តីពិតមិនស្ថិតនៅក្នុងយើងទេ”។ យើងពិតជាមិនចង់ធ្វើខុស នឹង ខ.១០ ដែលចែងថា “បើយើងថា យើងមិនដែលធ្វើបាបសោះ … ហើយព្រះបន្ទូលទ្រង់មិននៅក្នុងយើងទេ”។
សំណួរមួយទៀត ដែលមានការលើកទឹកចិត្តជាង គឺសួរថា “តើព្រះមានការឆ្លើយតបយ៉ាងណា ពេលដែលយើងទទួលស្គាល់ថាខ្លួនបានធ្វើអំពើបាប និងត្រូវការការអត់ទោសបាប?” ចម្លើយនោះគឺ “បើយើងលន់តួបាបវិញ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់…
ព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលការសរសើរ
ខ្ញុំរស់នៅជាមួយស្វាមីរបស់ខ្ញុំ ក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយ៉ាលមួយ ដែលហុំព័ទដោយកសិដ្ឋានជាច្រើន ដែលនៅទីនោះ មានពាក្យស្លោកដ៏ពេញនិយមមួយ ដែលពោលថា “បើអ្នកញាំអាហារមួយពេល នៅថ្ងៃនេះ នោះចូរអរគុណកសិករ”។ កសិករពិតជាសក្តិសម នឹងទទួលការដឹងគុណពីយើងរាល់គ្នា។ ពួកគេធ្វើការធ្ងន់ៗ ក្រោមកំដៅថ្ងៃ ដែលមានការភ្ជួររាស់ដី ការដាំដុះ និងប្រមូលផលដំណាំ ដែលជាអាហារ ដែលជួយមិនឲ្យយើងដាច់ពោះស្លាប់។
ប៉ុន្តែ ជារៀងរាល់ពេលដែលខ្ញុំអរគុណកសិករ ខ្ញុំក៏ព្យាយាមនឹកចាំថា ខ្ញុំក៏ត្រូវថ្វាយការសរសើរដល់ព្រះផងដែរ ព្រោះព្រះអង្គជាអ្នកដែលទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការបង្កើតអាហារ ឲ្យយើងបរិភោគ។ ព្រះអង្គប្រទានពន្លឺ ទឹកភ្លៀង និងបង្កើតថាមពលក្នុងគ្រាប់ពូជ ដែលធ្វើឲ្យវាមានកម្លាំងចាក់ឫសចូលក្នុងដី ហើយបង្កើតផ្លែផ្កា។
ទោះបីជាលោកិយ និងអ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងលោកិយ ជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះក៏ដោយ(ទំនុកដំកើង ២៤:១) ក៏ព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យ ជ្រើសរើសមនុស្ស ឲ្យធ្វើជាអ្នកថែរក្សារបស់ទាំងអស់នោះ។ យើងមានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការប្រើប្រាស់ធនធានរបស់ផែនដី តាមដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យ ឲ្យយើងធ្វើ ក្នុងលោកិយនេះ(១១៥:១៦)។ យើងជាអ្នកថែរក្សាស្នាព្រះហស្តខាងសាច់ឈាមរបស់ព្រះ ទន្ទឹមនឹងនោះ យើងក៏ជាអ្នកអនុវត្តតាមការរៀបចំ ដែលព្រះអង្គមានសម្រាប់សង្គមផងដែរ។ យើងអនុវត្តតាម ដោយផ្តល់នូវការគោរពដល់អ្នក ដែលព្រះអង្គបានដាក់ឲ្យធ្វើជារដ្ឋអំណាច ដោយបង់ពន្ធ ដោយផ្តល់ការគោរពដល់អ្នកដែលគួរគោរព និងដោយសងបំណុលនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលយើងបានជំពាក់គេ(រ៉ូម ១៣:៧-៨)។ តែយើងត្រូវថ្វាយការសរសើរដំកើង និងសិរីល្អ ដល់ព្រះ ដ្បិតព្រះអង្គធ្វើឲ្យអ្វីៗទាំងអស់កើតមាន(ទំនុកដំកើង ៩៦:៨)។—Julie Ackerman…
ជើងឯកដែលមិនចេះភ័យខ្លាច
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំមានបញ្ហាគេងក្រលក់។ ពេលដែលឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបិទភ្លើង មិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង ខ្ញុំក៏មើលទៅខោអាវដែលខ្ញុំបានបោះទៅលើកៅអី ឃើញមានរូបរាង្គដូចសត្វនាគភ្លើង ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ័យខ្លាចណាស់ ហើយខ្ញុំក៏មានការតក់ស្លត់ផងដែរ ពេលដែលខ្ញុំស្រមៃឃើញសត្វអ្វីមួយ កំពុងលាក់ខ្លួនក្រោមគ្រែរបស់ខ្ញុំ បានជាខ្ញុំគេងក្រលក់។
ក្រោយមក ខ្ញុំបានដឹងថា មិនមែនមានតែក្មេងៗទេ ដែលទៅណាមិនរួច ដោយសារមានការភ័យខ្លាច។ ការភ័យខ្លាចរារាំងមិនឲ្យយើងអត់ទោសឲ្យគេ មិនហ៊ានចេញមុខ ក្នុងកន្លែងការងារ ឬមិនហ៊ានលះបង់ធនធានរបស់យើង ថ្វាយដល់នគរព្រះ ឬមួយមិនហ៊ាននិយាយថាទេ ពេលដែលមិត្តភ័ក្រយើងសុទ្ធតែនិយាយថា បាទ ឬចាស។ ការនេះបានបណ្តាលឲ្យយើងត្រូវប្រយុទ្ធ នឹងសត្វនាគភ្លើងជាច្រើនក្បាល នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។
ពេលខ្ញុំអានបទគម្ពីរដែលចែង អំពីការដែលពួកសាវ័កនៅក្នុងទូក ពេលជួបខ្យល់ព្យុះ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលដែលបានដឹងថា មានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលមិនមានការភ័យខ្លាច ក្នុងហេតុការណ៍នោះ។ ព្រះអង្គមិនខ្លាចខ្យល់ព្យុះ ព្រះអង្គមិនខ្លាចមនុស្សឆ្គួត នៅក្នុងកន្លែងកប់ខ្មោច ហើយក៏មិនខ្លាចវិញ្ញាអាក្រក់មួយកងពល ដែលបានសណ្ឋិតគាត់ឡើយ(ម៉ាថាយ ៨:២៣-៣៤)
ពេលយើងជួបការភ័យខ្លាច យើងចាំបាច់ត្រូវស្តាប់ព្រះយេស៊ូវសួរយើងថា “ហេតុអ្វីបានជាភ័យដូច្នេះ”?(ខ.២៦) ហើយត្រូវនឹកចាំថា ព្រះអង្គនឹងមិនចាកចោលយើង ឬបោះបង់ចោលយើងឡើង(ហេព្រើ ១៣:៥-៦)។ គ្មានការអ្វីដែលព្រះអង្គមិនអាចជម្នះនោះឡើយ ដូចនេះ គ្មានអ្វីដែលព្រះអង្គខ្លាចឡើយ។
ដូចនេះ លើកក្រោយ ពេលដែលអ្នកជួបការភ័យខ្លាច សូមចាំថា អ្នកអាចពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវ ដែលជាជើងឯករបស់យើង ដែលមិនចេះភ័យខ្លាច!—Joe Stowell
ការជួយអ្នកដទៃ
នៅក្នុងតំបន់ដែលមានធ្លាក់ព្រឹល ពេលដែលមានព្យុះព្រឹលម្តងៗ វាលស្មៅទាំងឡាយត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយព្រឹលអស់ ដូចនេះ កសិករត្រូវតែយកស្មៅ និងចំបើងទៅដាក់ឲ្យដល់មាត់គោ នៅក្នុងហ្វូង។ ពេលដែលគេបោះចំបើងពីលើរឺម៉ក និងឡាន សត្វគោឈ្មោលដែលខ្លាំងជាងគេតែងតែដណ្តើមកន្លែងខាងមុខគេ ធ្វើឲ្យសត្វគោដែលខ្សោយ ហើយខ្លាចគេ ទៅនៅខាងក្រោយ ដោយទទួលចំណីបានតិចតួច ឬមិនទទួលចំណីសោះតែម្តង បើសិនជាកសិករមិនធ្វើអន្តរាគមន៍ ឲ្យចំបើងបានទៅដល់មាត់ពួកវាទេនោះ។ យ៉ាងណាមិញ អ្នកធ្វើការផ្នែកមនុស្សធម៌ ក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួន និងកន្លែងចែកអាហារ ក៏បានលើកឡើងថា បញ្ហាដូចនេះ ក៏កើតមានក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួន និងកន្លែងចែកអាហារផងដែរ។ ពេលដែលពួកគេបើកទ្វារឲ្យប្រជាជនដែលខ្វះខាត ចូលមកទទួលអាហារ អ្នកដែលខ្សោយ និងខ្លាចគេ ប្រហែលជាមិនអាចមកឈរនៅខាងមុខទេ។ អ្នកធ្វើការផ្នែកមនុស្សធម៌ទាំងនោះ ត្រូវចាត់វិធានការ ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យអាហារបានទៅដល់ដៃអ្នកដែលខ្សោយ អ្នកដែលគ្មានកម្លាំង និងអ្នកដែលមានជម្ងឺ។
ពួកគេកំពុងតែអនុវត្តតាមគោលការណ៍ ដែលព្រះបានប្រទាន តាំងពីយូរមកហើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរលេវីវិន័យ ជំពូក១៩ លោកម៉ូសេបានបង្គាប់អ្នកធ្វើស្រែ និងអ្នកធ្វើចំការទំពាំងបាយជូរ ឲ្យទុកផលដំណាំខ្លះៗ ដើម្បីឲ្យអ្នកក្រ និងអ្នកស្រុកក្រៅ អាចមានអាហារសម្រាប់បរិភោគ(ខ.៩-១០)។ យើងក៏អាចធ្វើជាអ្នកបម្រើ ដល់អស់អ្នកដែលទន់ខ្សោយ និងអស់កម្លាំងផងដែរ។ យើងមានវិធីថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ដោយជួយអ្នកដទៃ ទោះយើងជាគ្រូបង្រៀន ដែលលើកទឹកចិត្តសិស្សដែលមិនមាត់មិនករឲ្យបើកមាត់និយាយ ឬជាបុគ្គលិក ដែលរង់ចាំជួយមិត្តរួមការងារដែលកំពុងជួបការលំបាក ឬជាអ្នកទោសដែលយកអសារអ្នកទោសផ្សេងទៀតដែលទើបមកដល់ ឬជាឪពុកម្តាយដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូនរបស់ខ្លួនក៏ដោយ។
ពេលដែលយើងស្វែងរកឱកាសបម្រើអ្នកដែលមានការខ្វះខាត សូមឲ្យព្រះគុណនៃព្រះដែលបានបំពេញសេចក្តីត្រូវការយើង…
បំណែកនៃរូបភាព
ក្នុងពិធីបុណ្យខួបកំណើតរបស់គ្រីស្ទី(Kriste) នាងបានធ្វើនូវរឿងដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយ គឺនាងបានឲ្យអំណោយដល់ភ្ញៀវម្នាក់ៗ ដែលមានវត្តមានក្នុងពិធីនោះ។ នាងបានឲ្យកាតមួយសន្លឹកម្នាក់ៗ ដែលនាងបានសរសេរ ដើម្បីបង្ហាញថា យើងម្នាក់ៗសំខាន់ចំពោះនាងប៉ុណ្ណា ហើយថែមទាំងសរសេរព្រះបន្ទូលលើកទឹកចិត្ត អំពីអត្តសញ្ញាណដែលព្រះសព្វព្រទ័យឲ្យយើងម្នាក់ៗមាន។ នាងក៏បានភ្ជាប់ជាមួយកាតនីមួយៗ នូវបំណែករូបភាពតូចមួយ ដែលនាងបានយកចេញ ពីរូបភាពផ្គុំចូលគ្នាមួយផ្ទាំងធំ ដើម្បីរំឭកឲ្យយើងបានដឹងថា យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែពិសេស ហើយសំខាន់ចំពោះផែនការព្រះ។
បទពិសោធន៍ដ៏ល្អនេះ បានជួយឲ្យខ្ញុំមានការយល់ដឹងថ្មីមួយ អំពីបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១២។ សាវ័កប៉ុលបានប្រៀបប្រដូចពួកជំនុំ ដែលជារូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ទៅនឹងខ្លួនរបស់មនុស្ស។ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែជាផ្នែកមួយនៃរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ គឺមិនខុសពីការដែលរូបកាយរបស់យើងផ្សំឡើងពីដៃ ជើង ភ្នែក ត្រចៀក ។ល។ គ្មានអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទណា ដែលអាចអះអាងថា ខ្លួនអាចរស់នៅ ដោយដាច់ចេញពីរូបកាយព្រះគ្រីស្ទឡើយ ហើយក៏គ្មានអវយវៈមួយណា ដែលអាចនិយាយថា អវយវៈដទៃទៀតគ្មានប្រយោជន៍នោះដែរ(ខ.១២-១៧)។ ម្យ៉ាងទៀត “ព្រះទ្រង់បានដាក់ចុះនូវអវយវៈនីមួយៗ ក្នុងរូបកាយតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់”(ខ.១៨)។
យើងងាយនឹងមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមិនសូវសំខាន់ដូចអ្នកដទៃ ដែលមានអំណោយទានខុសពីយើង និងប្រហែលជាមានអំណោយទានដែលនាំឲ្យពួកគេចេញមុខមាត់ច្រើនជាងយើង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអម្ចាស់ សព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើង ឲ្យតម្លៃខ្លួនឯង ដូចដែលព្រះអង្គបានបង្កើតយើង ឲ្យមានលក្ខណៈពិសេស ហើយមានតម្លៃដ៏ខ្ពស់ក្នុងព្រះអង្គ។
អ្នកជាបំណែកតូចមួយនៃរូបភាពមួយផ្ទាំងធំ ដែលមិនមានភាពពេញលេញឡើយ បើសិនជាគ្មានចំណែករបស់អ្នកទេនោះ។ ព្រះបានប្រទានអំណោយទាន ឲ្យអ្នកធ្វើជាផ្នែកដ៏សំខាន់ នៃរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះនាមព្រះអង្គ។—David McCasland
ពេលដែលគួរ ឲ្យខ្មាស់អៀន
ពន្លឺភ្លើងពិលដែលបញ្ចាំងចេញ ពីឡានរបស់ប៉ូលីស បាននាំឲ្យខ្ញុំផ្តោតអារម្មណ៍ មកលើអ្នកបើកឡានម្នាក់ ដែលប៉ូលីសឲ្យគាត់អែបខាង ដោយសារគាត់បានបំពានច្បាប់ចរាចរណ៍។ ពេលដែលមន្ត្រីប៉ូលីសកាន់សៀវភៅផាកពិន័យ ដើរត្រឡប់មកឡានរបស់គាត់វិញ ខ្ញុំអាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា អ្នកបើកបរកំពុងអង្គុយ ដោយភាពអៀនខ្មាស់ និងអស់សង្ឃឹម នៅពីក្រោយចង្កូតឡាន។ នាងខំខ្ទប់មុខខ្លួនឯង មិនឲ្យអ្នកដំណើរដែលបើកបរកាត់តាមនោះឃើញ ដោយសង្ឃឹមថានឹងអាចលាក់អត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន។
សកម្មភាពរបស់នាងបានធ្វើឲ្យខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា តើយើងអាចមានការខ្មាសអៀនប៉ុណ្ណា ពេលដែលគេឃើញយើងទទួលលទ្ធផលអាក្រក់ ដោយសារការសម្រេចចិត្តខុស។ ពេលដែលគេយកស្រ្តីមានកំហុសម្នាក់ មកដាក់នៅចំពោះមុខព្រះយេស៊ូវ គេបានបង្ហាញឲ្យបណ្តាជនដឹងអំពីអំពើផឹតក្បត់ដែលនាងបានប្រព្រឹត្ត ហើយពេលនោះ បណ្តាជនមិនគ្រាន់តែឈរមើលប៉ុណ្ណោះទេ គឺថែមទាំងបានទាមទាឲ្យដាក់ទោសនាងផងដែរ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញនូវសេចក្តីមេតា្តចំពោះនាង។ មានតែព្រះអង្គទេ ដែលមានសិទ្ធិកាត់ទោសអំពើបាបរបស់នាង តែព្រះអង្គបានឆ្លើយតបចំពោះនាង ដោយក្តីអាណិត។ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យអ្នកចោទប្រកាន់ទាំងនោះ ចេញទៅអស់ហើយ ព្រះអង្គមានបន្ទូលទៅកាន់នាងថា “ខ្ញុំក៏មិនកាត់ទោសនាងដែរ អញ្ជើញទៅចុះ តែកុំធ្វើបាបទៀតឡើយ”(យ៉ូហាន ៨:១១)។
ក្តីអាណិតរបស់ព្រះអង្គបានរំឭកយើង អំពីព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ ដែលអត់ទោសបាប ហើយព្រះរាជបញ្ជាដែលព្រះអង្គមានចំពោះនាង បានបង្ហាញអំពីបំណងព្រះទ័យដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ ដែលចង់ឲ្យយើងរស់នៅ ដោយអំណរនៃព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ។ ធាតុផ្សំទាំងពីរនេះ បានបង្ហាញអំពីជម្រៅនៃព្រះទ័យ ដែលព្រះគ្រីស្ទមានចំពោះយើង ពេលដែលយើងជំពប់ដួល។
សូម្បីតែនៅក្នុងពេលដែលយើងមានភាពអាម៉ាស់បំផុត ដោយសារកំហុសរបស់យើង ក៏យើងនៅតែអាចស្រែកអំពាវរកព្រះអង្គ ហើយរកឃើញថា ព្រះគុណព្រះអង្គពិតជាអស្ចារ្យមែន។ —Bill Crowder
កំណត់ហេតុ អំពីមហន្តរាយ
ពេលដែលសង្រ្គាមលោកលើកទី១ បានផ្ទុះឡើង លោកអ៊ីវ ខុនក្រាស(Yves Congar) ទើបតែមានអាយុ១០ឆ្នាំទេ ហើយគាត់កំពុងរស់នៅ ក្នុងក្រុងមួយក្នុងប្រទេសបារាំង ដែលត្រូវកងទ័ពអាឡឺម៉ង់ឈ្លានពាន។ ម្តាយរបស់គាត់បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យសរសេរសៀវភៅកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃ ហើយពេលនោះ គាត់ក៏បាតកត់ត្រា ដោយការពិពណ៌នាយ៉ាងក្បោះក្បាយ អំពីការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកកងទ័ព ហើយមានការសរសេរលម្អិត អមទៅដោយការគូររូបភាព ដាក់ពណ៌ទៀតផង។ គាត់បានកត់ត្រា តាមទស្សនៈរបស់ក្មេងៗ អំពីមហន្តរាយដែលបានកើតឡើងនៅសម័យនោះ។ ការអ្វីដែលគាត់បានឃើញផ្ទាល់ភ្នែក ពិតជាមានផលប៉ះពាល់មកលើគាត់យ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់ដឹងថា ព្រះបានត្រាសហៅគាត់ ឲ្យនាំអ្នកដទៃ ឲ្យទទួលសេចក្តីសង្ឃឹមពីព្រះគ្រីស្ទ។
ជាច្រើនសតវត្សរ៍កន្លងទៅ លោកហោរាយេរេមា ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមអ្នក ដែលបានឃើញការឈ្លានពានទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយអធិរាជនេប៊ូក្នេសារ។ គាត់បានកត់ត្រា នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់គាត់ អំពីការអ្វីដែលគាត់បានសង្កេតឃើញ ក្នុងសម័យនោះ ហើយសៀវភៅកត់ត្រានោះ ក៏បានក្លាយជាកណ្ឌបរិទេវ នៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ ទោះបីជាលោកហោរារូបនេះ កំពុងស្ថិតក្នុងពេលដ៏ធុញថប់ យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែរកឃើញក្តីសង្ឃឹម ក្នុងព្រះទ័យព្រះ។ បានជាគាត់សរសេរថា “កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ សេចក្តីទាំងនោះ ចេះតែថ្មីឡើងរាល់តែព្រឹកជានិច្ច សេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ធំណាស់”(៣:២២-២៣)។
យើងប្រហែលជាបានជួបប្រទះ ឬបានឃើញមហន្តរាយកើតឡើង ក្នុងពេលផ្សេងៗ ដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា អំណាចរបស់ខ្មាំងសត្រូវកំពុងចូលលុកលុយក្នុងជីវិតយើងហើយ។ តែពេលដ៏យ៉ាប់យឺននោះ មិនស្ថិតស្ថេរជាដរាបឡើយ។ ហើយសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងអាចស្ថិតស្ថេរនៅបាន…